یک مغز اوتیستیک

پیشگامی علم روش های جدیدی برای تشخیص و حمایت از افراد مبتلا به اوتیسم و ​​سندرم آسپرگر ایجاد کرده اند. مطالعه یک مغز اوتیستیک به نحوه تعامل و درمان این افراد کمک می کند. بعد از مطالعه این مقاله ممکن است نیاز به مشاوره پیدا کنید. برای دریافت نوبت روانشناس دکتر علوی می توانید از اطلاعات تماس انتهای همین صفحه استفاده فرمائید.

بیشتر کودکان بدون هیچ تلاشی، معاشرت و برقراری ارتباط را یاد خواهند گرفت. آنها به راحتی در گروه های همسالان ادغام می شوند و از ایجاد دوستی خوشحال هستند. با این حال، دیگران مشکلات قابل توجهی در معاشرت خواهند داشت. آنها تمایل دارند در حاشیه هر گروه همسال، اغلب کاملاً منزوی باقی بمانند. اگر در کنار چنین مشکلات ارتباط اجتماعی، کودک علایق محدود و غیرمعمولی داشته باشد و رفتارهای شدیداً تکراری داشته باشد، احتمال دارد اوتیسم یا سندرم آسپرگر داشته باشد.

هر دو اختلال زیر گروه از طیف اوتیسم هستند. تفاوت اصلی بین اوتیسم و ​​سندرم آسپرگر این است که در اوتیسم کودک در مراحل بسیار دیر صحبت می کند و اغلب قبل از دو سالگی هیچ کلمه ای نمی گوید. همچنین ممکن است کودک با ضریب هوشی زیر متوسط ​​و تاخیر رشدی مشکلات یادگیری داشته باشد.

در مقابل، در سندروم آسپرگر، کودکان به موقع صحبت می‌کنند و هیچ مشکلی در یادگیری ندارند، اگرچه هنوز هم معاشرت کردن را بسیار چالش برانگیز می‌دانند و اغلب در مورد موضوعات محدود مورد علاقه «وسواس» دارند. تخمین زده می شود که اوتیسم زندگی بیش از 500000 خانواده را تنها در یک کشورتحت تأثیر قرار می دهد.

همچنین مطالعه کنید: مشاوره خانواده

می توان انتظار داشت که این اعداد نیز افزایش یابند. بر اساس آمار، اوتیسم با نرخ شگفت انگیز 10 تا 17 درصد در سال در حال رشد است.

درک علل زیستی مغز اوتیستیک

هدف تحقیقات، درک علل زیستی مغز اوتیستیک است. با تحقیقاتی که نشان می دهد اوتیسم و سندرم آسپرگر در خانواده ها وجود دارد، محققان از مطالعات ژنتیک مولکولی برای شناسایی “ژن های دارای استعدد ابتلا” استفاده کرده اند. محققان از تصویربرداری مغز برای مشخص کردن تفاوت‌های ساختاری و عملکردی خاص در مغز افراد اوتیستیک استفاده کردند. دانشمندان برای اولین بار کشف کردند که بخشی از مغز به نام آمیگدال زمانی که افراد مبتلا به اوتیسم و سندرم آسپرگر در تلاش برای رمزگشایی حالات احساسی چهره هستند، کم کار است.

یک سندرم جنسیتی

از آنجایی که اوتیسم و سندرم آسپرگر پسران را بیشتر از دختران تحت تاثیر قرار می دهد، دانشمندان تحقیقاتی را در مورد تستوسترون جنین انجام داده اند تا اثرات آن را بر رشد مغز و رفتار پس از زایمان بررسی کنند. آنها اثرات سطوح تستوسترون قبل از تولد را که توسط جنین تولید می شود و از طریق آمنیوسنتز در سه ماهه اول بارداری اندازه گیری می شود، بر روی رفتار اوتیستیک تجزیه و تحلیل کردند.

تستوسترون، جنین رشد مغز را شکل می دهد تا مشخصات شناختی فرد را با اتصال به گیرنده های آندروژن در مغز تغییر دهد. آمیگدال منطقه ای است که غنی از چنین گیرنده هایی می باشد. به طور قابل توجهی، محققان نشان داده‌اند که سطوح بالاتر تستوسترون قبل از تولد با کاهش مهارت های اجتماعی، اما توجه بیشتر به جزئیات در نوزادان مرتبط است.

تشخیص زودهنگام

اوتیسم و سندرم آسپرگر در اوایل دوران کودکی مشهود هستند. این امر باعث شده است که دانشمندان پیشگام، روش های جدیدی برای تشخیص کودکان اوتیستیک 18 ماهه ایجاد کنند. بهترین روانشناسان تهران در حال مطالعه پردازش حسی شنوایی و بینایی در اوتیسم هستند تا بررسی کنند که چگونه حساسیت بیش از حد حسی در این کودکان و توجه قابل توجه آنها به جزئیات با مشکلات آنها در رشد اجتماعی مرتبط است.

نواحی حسی و هسته کودت

یک مغز اوتیستیک اطلاعات را متفاوت از مغز افراد بدون اوتیسم پردازش می کند. به عنوان مثال، مغز به عنوان یک کل، فعالیت هماهنگ کمتری را نشان می دهد. اما مشخص نیست که آیا خود نواحی مغز نیز متفاوت عمل می کنند یا نه. محققین تصمیم گرفتیم با استفاده از یک اسکنر مغز به این سوال پاسخ دهند. آنها فعالیت مغز در حال استراحت افراد اوتیستیک با عملکرد بالا را با افراد بدون اوتیسم مقایسه کردند.

در هر دو گروه، شبکه‌های نواحی مغز فعالیت خود را در الگوهای قابل پیش‌بینی افزایش و کاهش دادند. اما در افراد اوتیستیک، نواحی حسی مغز فعالیت تصادفی بیشتری نشان دادند.

تصادفی ترین فعالیت، در افراد دارای شدیدترین اوتیسم رخ داد. این نشان می‌دهد که مغز افراد مبتلا به اوتیسم نمی‌تواند به اندازه مغز افراد نوروتیپیک، ورودی‌های حسی را نگه دارد و پردازش کند.

در مقابل، ناحیه ای از مغز به نام “هسته کودت” الگویی متفاوت را نشان داد. فعالیت این ناحیه در افراد مبتلا به اوتیسم قابل پیش بینی تر بود. قابل پیش بینی ترین فعالیت در افرادی بود که انعطاف ناپذیرترین رفتارهای تکراری را داشتند. به نظر می رسد که این تفاوت ها در این توالی تصادفی عصبی، ناشی از تغییرات در ساختار نواحی جداگانه مغز است.

یافته های محققین نشان می دهد که تغییرات در ساختار و فعالیت نواحی کوچک مغز باعث بروز علائم پیچیده در فرد اوتیستیک می شود. اگر این تفاوت ها در کودکان خردسال نیز وجود داشته باشد، می تواند به روانشناسان کمک کند تا اوتیسم را زودتر تشخیص دهند.

چگونه این تفاوت های ساختاری در طول رشد تغییر می کنند؟

بر اساس مطالعات متعدد، برخی از نوزادانی که بعداً اوتیستیک تشخیص داده می شوند، رشد غیرعادی سریعی در مناطق خاصی از مغز دارند. در مقایسه با همسالان غیر اوتیستیک خود، کودکان اوتیسمی از 6 تا 12 ماهگی به میزان قابل توجهی گسترش سریعتر سطح قشر خود را دارند. طی سال دوم زندگی، حجم مغز در کودکان اوتیستیک بسیار سریعتر از همسالان غیر اوتیستیک آنها افزایش می یابد.

در اواخر دوران کودکی، مغز نوروتیپیک همچنان به رشد خود ادامه می دهد. در بزرگسالی، اما ممکن است الگوی رشدی متفاوت شود. ممکن است مغز برخی از افراد مبتلا به اوتیسم، قبل از اواسط 20 سالگی شروع به کوچک شدن زودرس کند.

برخی از کودکانی که بعداً به اوتیسم تشخیص داده می‌شود، در مقایسه با همسالان غیر اوتیستیک خود، مایع مغزی نخاعی اضافی دارند. مایعی که مغز را احاطه کرده است و ممکن است به بزرگ شدن سر کمک کند. آنهایی که بیشترین مایعات را دارند در آینده نیز دارای برجسته ترین ویژگی های اوتیسم هستند. مایع اضافی در اوایل 6 ماهگی ظاهر می شود و تا 39 سالگی ادامه می یابد.

در مورد ساختار ارتباطات بین نواحی مغز اوتیستیک چه می دانیم؟

مجموعه‌ای از شواهد نشان می‌دهد که ماده سفید، دسته‌ای از رشته‌های عصبی بلند که نواحی مغز را به هم متصل می‌کنند، در یک مغز اوتیستیک  نیز تغییر می‌کند. محققان معمولاً ساختار ماده سفید را با استفاده از تکنیکی به نام MRI انتشاری بررسی می کنند.

افرادی که فاقد تمام یا بخشی از یک بخش از ماده سفید به نام جسم پینه ای هستند که دو نیمکره مغز را به هم متصل می کند، احتمال اوتیستیک شدن یا داشتن ویژگی های این بیماری را افزایش می دهند. جسم پینه ای شامل بسیاری از اتصالات دوربرد است که در سراسر مغز گسترش می یابد. این واقعیت که اختلال در این ارتباطات ممکن است منجر به ویژگی هایاوتیستیک شود، از نظریه ارتباط اوتیسم پشتیبانی می کند.

طبق یک مطالعه در سال 2020، کودکان پیش دبستانی اوتیستیک تفاوت های قابل توجهی را در ساختار چندین دستگاه ماده سفید نشان دادند. کودکان نوپا و نوجوانان اوتیستیک نیز تغییراتی در ماده سفید در سراسر مغز نشان دادند.

آیا تفاوت های جنسیتی در ساختار یک مغز اوتیستیک وجود دارد؟

شناسایی تفاوت‌های جنسیتی همچنان چالش برانگیز است. چراکه دختران کمتری نسبت به پسران مبتلا به اوتیسم تشخیص داده می‌شوند.

با این حال، چند مطالعه اخیر نشانه هایی از تفاوت های جنسیتی در مغز اوتیستیک را نشان داده است. یک مطالعه در سال 2020 نشان داد که آمیگدال در دختران اوتیستیک بیشتر از پسران تحت تأثیر قرار می گیرد. بر اساس تحقیقات دیگر، آمیگدال بزرگ شده با مشکلات عاطفی شدیدتر به ویژه در دختران اوتیستیک همراه است.

تغییرات ماده سفید در کودکان پیش دبستانی مبتلا، برحسب جنسیت نیز متفاوت است. دختران اوتیستیک در مقایسه با دختران غیر اوتیستیک میزان یکپارچگی ساختاری بدنشان افزایش یافته است. در حالی که این میزان در پسران اوتیستیک کمتر از سایر پسران است. سایر تفاوت‌های ساختاری، مانند سرعت رشد مغز و مقدار مایع مغزی نخاعی، بین دو جنس مشابه به نظر می‌رسد.