درمان اگزیستانسیال
درمان اگزیستانسیال (وجودی) از طیف گسترده ای از رویکردها برای مفهوم سازی موارد، اهداف درمان، استراتژی های مداخله و روش تحقیق استفاده می کند. روانشناس اگزیستانسیال بر درک تجربه انسانی و تمرکز بر بیمار و نه علامت تاکید دارد. مشکلات روانشناختی در نتیجه توانایی بازداری شده در انتخاب اصیل، معنی دار و خودگردان در مورد نحوه زندگی است. در نتیجه هدف از مداخلات، افزایش خود آگاهی و فهم از خود مراجع است.
مضامین اصلی درمان وجودی مسئولیت و آزادی مراجع است. مفاهیم آزادی و مسئولیت پذیری در کنار هم نام برده شده اند. این موضوع به خودی خود نشان دهنده یک رویکرد منسجم و تاثیرگذار به نام اگزیستانسیال می باشد. بهترین روانشناس اگزیستانسیال در تهران به شما کمک می کند تا معنی زندگی خود را به دست آورید. بعد از مطالعه این مقاله اگر نیازه به ویزیت روانشناس پیدا کردید می توانید از صفحه اصلی سایت برای رزرو نوبت استفاده فرمائید.
رویکردهای اگزیستانسیال این عقیده را دارند که افراد توانایی خودآگاهی و انتخاب را دارند. این رویکرد، معتقد است که افراد از توانایی ذاتی خود جهت دهی مسئولانه برخوردار هستند.
انتخاب تفکر و رفتار اصیل
اگزیستانسیالیست علاقه دارد که با انتخاب تفکر و رفتار اصیل و مسئولانه به مراجع در یافتن معنا و مواجهه با اضطراب کمک کند. طبق درمان وجودی، مشکلات اساسی که مردم با آن روبرو هستند در اضطراب ناشی از تنهایی، انزوا، ناامیدی و در نهایت مرگ قرار دارد.
خلاقیت، عشق، اصالت و اختیار به عنوان راه های بالقوه تحول شناخته شده است. مردم را قادر می شوند در مقابل عدم اطمینان و رنج زندگی معنا داشته باشند. همه متحمل ضرر می شوند (به عنوان مثال دوستان می میرند، روابط پایان می یابد) و این تلفات باعث اضطراب می شود. زیرا محدودیت های انسانی و مرگ اجتناب ناپذیر را یادآوری می کند. درمانگر وجودی تشخیص می دهد که تأثیرپذیری انسان توسط زیست شناسی، فرهنگ و شانس شکل می گیرد.
روانشناس اگزیستانسیال این عقیده را دارد که مشکلات مردم ناشی از تمرین ناکافی انتخاب، قضاوت و ایجاد معنا در زندگی است. هر فرد مسئول معنا سازی از زندگی است. با این حال، عوامل محیطی ممکن است توانایی فرد را در انجام انتخاب و زندگی معنادار محدود کند. از نظر درمانگر وجودی، زندگی در تقابل با نیروهای درونی منفی است.
درمان اگزیستانسیال و اتحاد درمانی
به طور کلی، درمان اگزیستانسیال نیاز به تشکیل تقریبا سریع یک اتحاد درمانی دارد. این اتحاد درمانی اولین قدم برای مواجهه با کمبود معنی در زندگی فرد، ترس از مرگ یا شکست، بیگانگی با دیگران و خلا معنا است. همدلی و پذیرش درمانگر و همچنین بینش جدید مراجع، فرصت هایی برای انتخاب های جدید و تصمیم آگاهانه فراهم می کند.
این روش درمانی می تواند ابعادی از احترام به خود، انگیزه شخصی و رشد خود را در مراجع ایجاد کند و در درمان وی تسهیل ایجاد شود. درمانی وجودی به ویژه برای افزایش خودآگاهی، بر منابع داخلی بالقوه تمرکز می کند و مراجع را مسئول بهبودی خود می داند.
رویکرد وجودی در درمان بر شش قیاس منطقی زیر تأکید دارد
- همه افراد توانایی خودآگاهی دارند.
- به عنوان موجودات آزاد، همه باید مسئولیت همراه با آزادی را بپذیرند.
- هر فرد دارای یک هویت منحصر به فرد است که تنها از طریق روابط با دیگران قابل شناخت است.
- هر شخص باید به طور مداوم خودش را بازسازی کند. معنای زندگی و وجود هرگز ثابت نمی شود. بلکه دائماً تغییر می کند.
- اضطراب بخشی از شرایط انسان است.
- مرگ یک بیماری اساسی انسان است که به زندگی اهمیت می بخشد.
سئوال اصلی در درمان وجودی
سئوال اصلی مطرح شده در درمان وجودی در مواجهه با عدم اطمینان، تعارض یا مرگ این است که “چگونه وجود دارم؟”. یک فرد با شجاعت به اصالت دست می یابد و بنابراین می تواند معنای خود را در حال و آینده تعریف و کشف کند. انتخاب های مهمی باید توسط فرد انجام شود. به عنوان مثال، برای داشتن آزادی واقعی و پذیرفتن مسئولیت زندگی، فرد باید با عدم اطمینان روبرو شود و از احساس امنیت کاذب دست بکشد.
ویژگی اصلی دیدگاه وجودی
اروین یالوم ویژگی اصلی دیدگاه وجودی را توضیح داده است. فرد “موجودی در جهان” است با نیازهای بیولوژیکی، اجتماعی و روانی که حضورش در جهان شامل دنیای فیزیکی، دنیای روابط با دیگران و رابطه شخص با خود می شود. فرد “معتبر” دارای ارزش نماد، تخیل و قضاوت است. او قادر است از این ابزارها برای ایجاد مفهوم شخصی مستمر استفاده کند.
تمرکز اگزیستانسیالیسم بر نگرانی های انسان است
درمان وجودی بر نگرانی های خاصی متمرکز است که ریشه در وجود فرد دارد. روان درمانگر وجودی معاصر این نگرانی ها را مرگ، انزوا، آزادی و پوچی می داند.
درمان اگزیستانسیال بر اضطرابی متمرکز است که هنگام مواجهه مراجع با تعارض ذاتی زندگی رخ می دهد. نقش درمانگر این است که به مراجع کمک می کند تا مسئولیت شخصی خود را برای تصمیم گیری بپذیرد. درمانگر ممکن است برخی از رویکردها و تکنیک های انسان گرایانه را بکار گیرد. مراجع، درمانگر را به عنوان “همسفر” در طول زندگی درک می کند و از همدلی و پشتیبانی برای ایجاد بینش و انتخاب استفاده می کند. او شدیداً معتقد است كه از آنجا كه افراد در حضور دیگران وجود پیدا می کنند، تعامل در یک بافت سالم به خودی خود معنی می آفریند.
سطح پایین معنا و مشکلات روانشناختی
مشاهدات و تحقیقات اولیه نشان می دهد افراد با سطح پایین معنای درک شده در زندگی ممکن است مستعد مشکلات روانشناختی باشند. افراد مبتلا به اختلالات روانشناختی در مقایسه با گروهی از افراد که مشکلاتی جدی نداشتند، معنای قابل توجهی در زندگی خود نداشتند. سطح پایین تر درک معنای زندگی در نوجوانی است بهترین پیشگیری را در مقابل مشکلات روانشناختی فراهم می کند.
درمان وجودی و اضطراب
درمانگر وجودی به مراجع کمک می کند تا با اضطرابی که او را از زندگی دور می کند مواجه شود. سپس مراجع مسئولیت انتخاب خود برای آزاد ماندن را تمرین می کند. اگر او تصمیم به جلوگیری از اضطراب از طریق انتخاب نکردن بگیرد، نمی تواند به جلو برود و حقیقت و اصالت را پیدا کند. چالش درمان وجودی این است که به مراجع کمک کند تا به جای اجازه دادن به رویدادهای بیرونی، با استفاده از خلاقیت و عشق در مورد سبک زندگی خود تصمیم بگیرد.
زمان و درمان وجودی
اگرچه درمان اگزیستانسیال به عنوان درمان کوتاه مدت طراحی نشده است. اما اصول زیربنایی آن در رابطه با تلاش مراجع برای معناداری در مواجهه با اضطراب را می توان در یک محیط محدود استفاده کرد. درمان کوتاه مدت معمولا به “اینجا و اکنون” مرتبط است. درمان های وجودی می توانند به خوبی به محدودیت های زمانی پاسخ دهند.
مدل روان درمانی با محدودیت زمانی، اگرچه تا حدی مبتنی بر نظریه روان پویشی است، اما از رویکرد وجودی نیز برای تقدم یافتن بر زمان نیز می توان استفاده می کند. با وجود محدودیت زمانی در درمان وجودی، مواجهه با مسائل جدائی و انزوا مورد تأکید قرار می گیرد. این امر باعث می شود مراجع درگیر روند تعادل یابی شود و مسئولیت آن را بپذیرد.
پیشینه درمان وجودی
ریشه های روان درمانی وجودی در فلسفه دهه اول 1800 و مهمتر از آن به فیلسوفانی برمی گردد که کارهایشان به وجود انسان پرداخته است. فیلسوفانی که معمولاً با درمان وجودی مرتبط هستند سورن کگارد و فردریش نیچه هستند. در حالی که این دو متفکر تأثیرگذار از نظر ایدئولوژی های زمان خود با یکدیگر در تضاد بودند، اما به کاوش واقعیت و چگونگی تجربه آن نیز متعهد بودند.
كگارد این نظریه را مطرح كرد كه نارضایتی انسان تنها از طریق خرد درونی قابل غلبه است. در حالی كه نیچه ایده اراده آزاد و مسئولیت شخصی را مطرح كرد. در دهه 1900 ، فیلسوفانی مانند سارتر و هایدگر شروع به مطالعه و تحقیق در مورد روند بهبودی کردند.
طی چند دهه بعد، سایر درمانگران روانشناس در تهران و سایر شهرها اهمیت “تجربه” را از نظر دستیابی به بهزیستی روانشناختی پذیرفتند.
“درمان وجودی مستقیماً از فلسفه وجودی نشات گرفته می شود. اصول اساسی اگزیستانسیالیسم می تواند شامل عدم اطمینان و آگاهی از نبود ساختار تعریف شده در زندگی باشد. اما با تأیید مسئولیت پذیری و مسئولیت شخصی.”
نظریه های درمان اگزیستانسیال
یک عنصر اصلی درمان اگزیستانسیال این است که مانند برخی دیگر از رواندرمانی ها بر وقایع گذشته تأکید نمی کند. این رویکرد به این شیوه گذشته را مورد توجه قرار می دهد که درمانگر و فرد می توانند پیامدهای وقایع گذشته را بر زمان حال درک کنند.
با این وجود، درمانگر وجودی به جای سرزنش کردن رویدادهای گذشته، از آنها به عنوان بینش استفاده می کند. آنها به ابزاری برای ارتقاء آزادی و قاطعیت تبدیل می شوند. رسیدن به این حقیقت که شما توسط تاریخچه خود تعریف نمی شوید و مقدر نیستید که آینده خاصی داشته باشید، اغلب دستیابی به موفقیت برای رهایی است.
درمانگر وجودی از هر نوع قضاوت اجتناب می کند
درمانگران وجودی می گویند که نقش آنها کمک به تسهیل مواجهه فرد با خودشان و کار در کنار آنها هنگام کشف ارزش ها، مفروضات و آرمان ها است. یک درمانگر وجودی از هر نوع قضاوت اجتناب می کند و در عوض به فرد کمک می کند تا از دیدگاه خود صحبت کند.
درمانگر با ذهن باز وارد جلسات شود و آماده زیر سوال بردن تعصبات و فرضیات مراجع است. هدف درمانگر این است که به مفروضات مراجع وضوح بخشد تا خود فرد نیز بتواند آنها را درک کند.
اعتقادی که در قلب درمان وجودی نهفته این است که اگرچه انسانها اساساً در جهان تنها هستند، اما آنها آرزو دارند که با دیگران در ارتباط باشند. این باور می تواند به توضیح چرایی بروز برخی نگرانی ها کمک کند. و ممکن است به فرد کمک کند تا درک کند که چرا گاهی اوقات احساس تنهایی رنج آور می شود.
واقعیت های وجودی
نظریه جالب دیگر این است که تعارض درونی از رویارویی یک فرد با واقعیت های وجودی ناشی می شود. این واقعیت ها شامل موارد زیر است:
آزادی و مسئولیت
انزوای وجودی
بی معنی بودن
مرگ
این چهار مورد به عنوان “نگرانی های نهایی” نیز شناخته می شوند. آنها سنگ بنای روان درمانی وجودی هستند. با مفهوم سازی پیرامون این نگرانی های ها برنامه درمانی شکل می گیرد.
با توجه به ماهیت همه جانبه درمان وجودی، تقریباً غیرممکن است که یک دلیل واحد را برای ناراحتی روانی تشخیص داده شود. در عوض، این روش درمانی هر شخص را به عنوان یک فرد مجزا در نظر می گیرد. تجربه آنها را کاوش می کند و آن را با تجربه همه نوع بشر مرتبط می سازد.
چهار قلمرو درمان اگزستانسیال
در روان درمان اگزیستانسیال، توصیفی از چهار سطح مختلف تجربه و وجود بررسی می شود که مراجع به طور حتم با آنها روبرو می شود. این موارد اغلب می تواند به افراد کمک کند تا زمینه نگرانی های خود را درک کنند. اعتقاد بر این است که جهت گیری فرد نسبت به جهان و این چهار قلمرو می تواند واقعیت آنها را مشخص می کند. نامهای مختلفی برای این چهار قلمرو در درمان وجود وجود دارد. با این حال موارد زیر شاید بهتر شناخته شده باشند:
قلمرو فیزیکی
این جهان یا قلمرو حول فیزیک متمرکز شده است. این جهانی است که بین ما و حیوانات مشترک است؛ دنیای نیازهای جسمی. در این قلمرو موارد زیر وجود دارد.
اشتیاق
تسکین
چرخه های خواب / بیداری
طبیعت
تولد
مرگ
احساسات
علائم جسمی
قلمرو اجتماعی
در قلمرو اجتماعی همه کارها با روابط مرتبط است. مواردی زیر بخشی از دنیای اجتماعی هستند.
فرهنگ
جامعه
زبان
کار
نگرش نسبت به اقتدار
نژاد و خانواده
احساسات، دوستی ها و روابط عاشقانه
قلمرو شخصی
قلمرو شخصی مربوط به مسائل خود فرد است. مواردی از قبیل صمیمیت (با خود و دیگران)، هویت، خصوصیات شخصی و احساس کلی فرد نسبت به خود. نقاط قوت و ضعف شخصی نیز مهم است. همچنین سوال در مورد اصالت خود در این مجموعه قرار می گیرد. این قلمرو گرچه شخصی استنباط شده است اما به شدت تحت تاثیر خانواده است. برای دریافت نوبت از مشاوره خانواده از طریق همین سایت اقدام فرمائید.
قلمرو ساخت
قلمرو آخر، دنیای”ایده آل” ما است. در آن دین، ارزش ها، اعتقادات و تحولات گنجانده شده است. این همان بعدی است که ما زندگی خود را در آن معنا می کنیم و واقعیت برتری در آن دنبال می شود.
درمان اگزیستانسیال چگونه به ما کمک کند
یکی از اهداف اصلی درمان اگزیستانسیال این است که مردم از اضطراب فرار نکنند. آزادی انتخاب داشته باشند. پذیرش داشته باشند و مسئولیت کامل این انتخاب ها را به عهده بگیرند. درمانگران وجودی به افراد کمک می کنند تا اصیل زندگی کنند و کمتر به سطحی نگری بپردازند. آنها افراد را تشویق می کنند تا مالک زندگی خود شوند. معنی پیدا کنند و به طور کامل در زمان حال زندگی کنند.
افرادی که علاقه به خودآزمایی دارند و نگرانی های خود را به جای علائم بیماری روانپزشکی به عنوان مسائل زندگی درک می کنند، به احتمال زیاد از این درمان بهره مند می شوند. درمان اگزیستانسیال برای افرادی که با مسائل وجودی روبرو هستند نیز به خوبی مناسب است. به عنوان مثال، کسانی که یک بیماری جدی دارند. کسانی که فکر خودکشی دارند. یا حتی کسانی که در زندگی خود در مرحله ای از گذار هستند.
دکتر رامین علوی نژاد
1 دیدگاه. دیدگاه تازه ای بنویسید
سلام. وقت بخیر.
من دانشجوی کارشناسی روانشناسی هستم. ۲۲سالمه. روانشناسی را که مطالعه می کنم با فلسفه هم می بینم ارتباط دارد. چند کتاب از اروین یالوم. کتب روانکاوی مطالعه کرده ام.
تنها مطالعه کتب را کافی نمی دانم. و می خواهم ببینم استاد های صاحب اندیشه ای در این زمینه هستند که شاگرد پرورش بدهند و …؟ می شناسید؟
و می خواهم خودم رو در روانشناسی پیدا کنم. اینکه در روانشناسی چه کار می خواهم بکنم؟ رویکرد های درمانی کدام را دوست دارم؟ کدام برای مراجع خوب است؟
ممنونم