چرا روانشناس به همه سوالات شما پاسخ نمی دهد

تا به حال به این فکر کرده اید که چرا روانشناس به همه سؤالات شما پاسخ نمی دهد. آیا این موضوع باید برای شما احساس ناامیدی یا سردرگمی ایجاد کند؟ یا چرا گاهی به سوالات شما با سوال پاسخ می دهند؟ از همه مهمتر، این شیوه چه فایده ای دارد؟

روانشناسان قویاً معتقدند که کار با سؤالات در روان درمانی بخش مهمی از درمان است. اما همچنین بدون شفافیت در مورد اینکه چرا این شیوه مهم است، می تواند احساس سردرگمی یا ناامیدی ایجاد کند.

بررسی پرسشگری مراجعین و آشکارسازی سؤالات خاصی آنها باید یک فرآیند مشارکتی و اکتشافی باشد. اگر دلیل انجام این شیوه را روشن بدانید، ممکن است به شما کمک کند با ابهام و اضطرابی که این لحظات می‌توانند ایجاد کنند روبرو شوید.

در اینجا چند دلیل وجود دارد که چرا روانشناس شما ممکن است پاسخ دادن به سؤالات روان درمانی را به تعویق بیاندازد.

1 – روانشناس در حال تلاش برای درک درست سوال شما است

گاهی اوقات مردم از رواندرمانگران سؤالاتی می پرسند. در مورد خود آنها، در مورد درمان، در مورد اینکه در یک موقعیت خاص چه کاری باید انجام دهند. درمانگر با پرسیدن سؤالاتی در مورد سؤال پاسخ می دهد. این کار به این دلیل انجام می شود تا سوال شما واضح تر شود. این فرایند کمک می کند تا سؤالات و نگرانی های دیگری را که ممکن است به صورت شفاهی بیان نکرده باشید، اما در سؤال اصلی به طور ضمنی وجود داشته باشد، مشخص شوند.

اگر بتوان ماهیت سوال را روشن کرد، می توان در موقعیتی قرار گرفت که شما پاسخی صریح دریافت کنید.

2. درمانگران می خواهند “سوال پشت سوال” را کاوش کنند

وقتی مردم از درمانگر سؤالات دارای پاسخ مشخصی می پرسند، درمانگر این احساس را پیدا می کند که سؤال واقعاً یا کاملاً در مورد آن موضوع نیست. بلکه ممکن است سوال در مورد موضوع بسیار عمیق تری باشد، مانند

“من نگران این هستم که درمان نشوم.”

من نگرانم که مرا طرد کنید.»

در روان‌درمانی، درمانگران می‌خواهند به سؤال پشت سؤال بپردازند، زیرا می‌تواند به ما در درک آنچه واقعاً شما را نگران می‌کند کمک کند. اگر بتوان فهمید که واقعاً چه چیزی شما را نگران می کند، می توان در نهایت درمان را مؤثرتر و مفیدتر پیش برد.

3. روانشناسان می خواهند به شما “چگونه ماهیگیری” را آموزش دهند

یک ضرب المثل قدیمی وجود دارد: به کسی ماهی بدهید، او یک روز می خورد. ماهیگیری را به کسی بیاموز، او یک عمر غذا می خورد.

گاهی اوقات وقتی بیمار از درمانگر سوال می پرسد، بلافاصله پاسخ می خواهد. آنها می خواهند مشکل را حل کنند و این راه حل در اسرع وقت ارائه شود. بیایید لحظه ای وقت بگذاریم و به عوامل دیگری که باید کاوش شود نگاهی بیاندازیم.

به منظور کمک به شما در یادگیری نحوه تعادل بخشی به خود، یک دکتر روانشناس در تهران یا سایر شهرها شما را وادار می کند که واقعاً در مورد سؤال فکر کنید. گاهی اوقات خود سوال بخشی از مشکل است. شاید شما سؤالات درستی نمی‌پرسید، و درمانگر می‌خواهد به شما کمک کند سؤالات عمیق‌تری درباره مشکل بپرسید.

روانشناسان می خواهند به شما کمک کنند تا یک عمر غذای ذهنی داشته باشید. آنها می خواهند به شما کمک کنند تا راه حل های بلندمدت را بیاموزید.

4. رواندرمانگر می خواهد روی شما تمرکز داشته باشد

درمانگران می خواهند تمرکز خود را روی شما قرار دهند. تعامل ما و رابطه ای که با درمانگر ایجاد می کنید منبع عالی اطلاعات است. اما در نهایت، شیب هر درمانی باید بر عهده شما باشد. شما کسی هستید که ما در ایجاد تغییر به آن متعهد خواهیم بود.

درمانگران چگونه به سوالات پاسخ می دهند؟

پس از بررسی این 4 دلیل که چرا روانشناس به همه سوالات شما پاسخ نمی دهد، اجازه دهید کمی در مورد اینکه چگونه درمانگران ممکن است به سوالات شما پاسخ دهند صحبت کنیم.

1. “ممکن است اصلا جوابی نگیرید”

برخی از درمانگران ممکن است اصلاً به سؤالات شما پاسخ ندهند تا متوجه شوند وقتی در آن فضای مبهم قرار می‌گیرید، چه واکنش هیجانی نشان می دهید. اگر بتوانید به خودتان اجازه دهید که آن ناراحتی کنترل کنید، به خود و درمانگرتان امکان دسترسی به اطلاعات بالقوه مفید زیادی را می دهید.

به طور خاص، واکنش های شما به درمانگر این آگاهی را می دهد که چگونه مشکلات را حل می کنید و به آنها رسیدگی می کنید. وقتی استرس دارید، عصبانی می‌شوید، مضطرب می‌شوید، پشیمان می‌شوید، کناره‌ گیری می‌کنید یا قاطع‌تر می‌شوید چه رفتارهایی خواهید داشت؟

یکی از مواردی که وقتی در این وضعیت اتفاق می افتد، این است که افکار، تداعی ها و باورهای خودکار شما را در رابطه با مشکل فعال می کند.

2. «اول پاسخ دهید، بعداً سؤال بپرسید»

برخی از درمانگران متوجه می شوند که موضع مورد سوال می تواند باعث ایجاد احساس ناآرامی و ناراحتی در شما شود، بنابراین از شما می خواهد “ابتدا به این سوال پاسخ دهید”. بعداً آنها ممکن است برگردند و سؤالات اکتشافی بیشتری بپرسند، تا سعی کنند در ابتدا به چیزی که ممکن است شما را آزار می دهد، برسند.

این شیوه ممکن است راه نجاتی را به شما بدهد که برای مدیریت اضطراب خود در لحظه نیاز دارید، با این درک که درمانگر ممکن است در مورد اینکه چرا آن سوال را در این مقطع زمانی خاص پرسیده اید، کنجکاوی نشان دهد.

نصیحت نکردن خوب است

اگر از قبل معتقد نیستید که انسان‌ها حداقل تا حدی غیرمنطقی هستند، موارد زیر را در نظر بگیرید: وقتی افراد مستقیماً درخواست مشاوره می‌کنند، و آنچه را که درخواست می‌کنند به آنها داده می‌شود، احتمال اینکه از توصیه‌هایی که خواسته‌اند پیروی نکنند بسیار زیاد است.

پرسش‌های مستقیم اغلب می‌توانند لایه های زیربنایی دشته باشند، و زمانی که این چنین است، یک درمانگر از پاسخ مستقیم اجتناب می‌کند تا درمان اثربخش باشد

کاناپه فروید

در حالی که درمانگران مدرن معمولاً روبروی مراجعان خود در مطب می‌نشینند، فروید به کلی از تماس بصری اجتناب می‌کرد. فروید با نشستن بیماران در کاناپه ‌ای که دور از دید بیمار بود شرایط خاصی را فراهم می آورد. سپس بیمار «تداعی آزاد» می‌کرد یا هر چیزی که در آن لحظه به ذهنش می‌آمد را می‌گفت.

فروید معتقد بود که این توضیح نامحدود و آزاد، فضایی را برای ذهن ناخودآگاه ایجاد می‌کند تا نیازها و خواسته‌های خود را در قالب کنایه‌های پنهان در رویاها یا خیال‌پردازی‌ها آشکار کند.

فروید همچنین این نظریه را مطرح کرد که نگاه داشتن تحلیلگر به عنوان یک شخصیت نامشخص و تا حدی مرموز، انتقالی را تشویق می کند که در آن بیمار ناخودآگاه تحلیلگر و درنتیجه والدین یا شخص مهم دیگر در گذشته را تجربه می کند. اگر روانکاو مستقیماً به سؤالات پاسخ دهد، این روانکاوی است که از بین می رود. و فرصت برقراری تماس با ناخودآگاه بیمار هیچوقت به دست نمی آید.