اضطراب جدایی بزرگسالان

اضطراب جدایی در بزرگسالان بخشی از اختلال اضطراب جدایی (SAD) است و خود SAD نیز بخشی از مجموعه ای از تشخیص ها به نام اختلالات اضطرابی است. اختلالات اضطرابی گروهی از شرایط روانشناختی هستند که شامل موارد زیر می شوند:

اختلال اضطراب فراگیر

آگورافوبیا

اختلال اضطراب اجتماعی

اختلال هراس

فوبیای خاص

این اختلالات در درجه اول با تجربه ترس و اضطراب بیش از حد مشخص می شوند. افراد مبتلا به اضطراب فراگیر زمان زیادی را صرف نگرانی در مورد چیزهای مختلف می کنند. افراد دارای اضطراب اجتماعی در اطراف افراد دیگر احساس اضطراب زیادی می کنند زیرا می ترسند خود را خجالت زده کنند یا مورد نفرت قرار گیرند.

در اختلال وحشت زدگی ترس یا ناراحتی شدید و ناگهانی به نام حملات پانیک وجود دارد. آنها اغلب نگران حمله پانیک دیگر هستند و ممکن است از موقعیت های خاصی که باعث حمله پانیک شود اجتناب کنند. افراد مبتلا به آگورافوبیا از قرار گرفتن در موقعیت‌های خاص می‌ترسند، زیرا می‌ترسند فرار از آن دشوار باشد یا ممکن است علائمی شبیه هراس یا سایر علائم شرم‌آور را تجربه کنند. موقعیت‌هایی که معمولاً از آنها اجتناب می‌شود استفاده از وسایل حمل ‌ونقل عمومی، قرار گرفتن در فضاهای باز مانند پارکینگ، قرار گرفتن در مکان‌های بسته مانند سالن‌های سینما یا قرار گرفتن در میان جمعیت است.

اختلال اضطراب جدایی چیست؟

اضطراب جدایی بزرگاسالان تقریباً 6٪ از بزرگسالان را در مقطعی از زندگی و 1 تا 2٪ از بزرگسالان را در دوره ای یک ساله تحت تأثیر قرار می دهد. شروع آن اغلب در دوران کودکی رخ می دهد و تا بزرگسالی ادامه می یابد، اگرچه شروع در بزرگسالی می تواند رخ دهد. اضطراب جدایی  با ترس و اضطراب قابل توجه در مورد جدا شدن از چهره های دلبستگی قابل توجه، معمولاً یک همسر یا فرزند، مشخص می شود.

افراد مبتلا به فوبیای خاص از یک شی یا موقعیت خاص می ترسند، مانند پرواز، ارتفاع، حیوانات یا دیدن خون. اما افراد مبتلا به اختلال اضطراب جدایی از دوری از یک فرد خاص می ترسند. آنها معمولاً به این دلیل می ترسند که در صورت جدایی، اتفاق بدی برای آنها یا طرف مقابل بیفتد.

علائم اضطراب جدایی بزرگسال

یک فرد بزرگسال مبتلا به SAD حداقل سه مورد از علائم زیر را برای مدت طولانی، معمولاً شش ماه یا بیشتر، به طور مداوم و بیش از حد نشان می دهد:

پریشانی هنگام پیش بینی یا تجربه جدایی از خانه یا افراد دلبستگی

نگرانی درباره از دست دادن چهره (های) دلبستگی یا آسیب احتمالی به آنها (مثلاً از بیماری، بلایا یا مرگ).

نگرانی در مورد تجربه یک رویداد منفی زندگی که فرد را از شخصیت (های) دلبستگی جدا می کند (مانند ربوده شدن یا گم شدن).

بی میلی به ترک خانه یا سفر به تنهایی به دلیل ترس از جدایی

عدم تمایل به تنهایی، از جمله در خانه

بی میلی به خوابیدن دور از خانه، یا به خوابیدن در خانه بدون فرد دارای دلبستگی نزدیک

کابوس هایی که شامل موضوعات جدایی است

علائم فیزیکی مانند سردرد، علائم گوارشی (تهوع، استفراغ) یا علائم قلبی عروقی (سرگیجه) در صورت جدا شدن از افراد دلبسته

یک فرد مبتلا به اختلال اضطراب جدایی ممکن است هنگام جدا شدن از افراد دلبسته دچار حملات پانیک شود، اگرچه این عامل برای تشخیص لازم نیست.

درک اختلال اضطراب جدایی

شدت SAD می تواند از نسبتاً خفیف تا شدیداً مختل باشد. در موارد شدید، SAD می تواند منجر به مشکل در روزمرگی یا عملکرد خوب در محل کار شود و ممکن است توانایی فرد برای سفر مستقل را محدود کند. اضطراب جدایی ممکن است باعث تعارض و ناامیدی برای افراد دلبسته شود. که این نیزممکن است انطباق با خواسته‌های فرد برای نزدیکی مداوم را غیر ممکن سازد.

بسیاری از افراد مبتلا به SAD همچنین دارای سایر مشکلات، از جمله سایر اختلالات اضطرابی یا اختلالات خلقی هستند. از جمله اختلال دوقطبی و افسردگی، و اندوه پیچیده شامل این موارد می شود. در بسیاری موارد درمان افسردگی اولویت درمانی پیدا می کند.

اضطراب جدایی بزرگالان گاهی اوقات پس از یک عامل استرس زا زندگی، به ویژه از دست دادن (به عنوان مثال، از دست دادن یک عزیز) ظاهر می شود. اضطراب جدایی با برخی ناهنجاری های تنفسی و افزایش نرخ اختلالات آتوپیک (آلرژی، آسم) مشخص می شود. با این حال، هر گونه رابطه علی هنوز ناشناخته است. هورمون اکسی توسین که در دلبستگی و پیوند نقش دارد نیز ممکن است در SAD نقش داشته باشد، اگرچه سهم خاص آن هنوز ناشناخته است. با این حال، استعداد ژنتیکی به SAD به این معنی نیست که یک فرد الزاما به SAD مبتلا می شود.

تکنولوژی مشکل را می پوشاند

دکتر رامین علوی نژاد در این باره می گوید: «فناوری می‌تواند وجود این اختلال را بپوشاند. پیام‌های متنی و تماس‌های ویدیویی به مبتلایان این امکان را می‌دهد تا با تماس دائمی با فرد مورد توجه خود، به گونه ‌ای که از نظر اجتماعی قابل قبول است، ظاهر شوند.»

مشکلات زمانی رخ می دهد که جدایی از عزیزان باعث ایجاد چنان اضطرابی شود که کیفیت زندگی به شدت آسیب ببیند. علائم می تواند شامل سردرد، حالت تهوع، مشکل در خواب و کابوس نیز باشد. حتی ممکن است باعث حملات پانیک شود که بدون توجه به آن، ممکن است اختلال هراس شکل بگیرد و ممکن است با آگورافوبیا اشتباه گرفته شود.

همکاران روانشناس در ابتدا نسبت به این تشخیص جدید شک داشتند. کار انجام شده در طول تقریباً 20 سال – یک تیم تحقیقاتی به رهبری دکتر کاترین شیر – از آن زمان وجود ASAD را تأیید کرده است.

کار این پیشگامان زمانی به رسمیت شناخته شد که این اختلال در راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی، نسخه پنجم (DSM5)، گنجانده شد. قبلاً این ادعا می شد که اختلال اضطراب جدایی فقط توسط کودک تجربه می شود.

چه چیزی باعث اضطراب جدایی در بزرگسالان می شود؟

اضطراب جدایی بزرگسالان می تواند از والدین، شریک زندگی یا فرزندی که از او دور شده اند نشات بگیرد. اضطراب همچنین ممکن است به یکی دیگر از شرایط سلامت روان مرتبط باشد. این اضطراب حتی می تواند ممکن است شامل توهمات ناشی از اختلالات روان پریشی یا ترس از تغییر مربوط به یک اختلال طیف اوتیسم باشد.

در مواردی، افراد ممکن است بزرگسالان مبتلا به اختلال اضطراب جدایی را به‌عنوان فردی کنترل ‌کننده یا بیش از حد محافظه کار طبقه‌ بندی کنند. با این حال، رفتار آنها اغلب روشی بزرگسالانه برای بیان ترس های خود در رابطه با جدایی است.

عوامل خطرساز

طلاق ممکن است باعث اضطراب جدایی شود. افرادی که دارای اختلال وسواس فکری-اجباری یا OCD هستند، بیشتر در بزرگسالی دچار اضطراب جدایی می شوند.

آنهایی که اضطراب جدایی دارند، اغلب مشکلات دیگری هم دارند. مانند اضطراب اجتماعی، اختلالات هراس یا آگورافوبیا (ترس از بیرون رفتن).

سایر عوامل خطر برای اضطراب جدایی، علاوه بر شرایط سلامت روانی از قبل موجود، عبارتند از:

• زن بودن
• مشکلات دوران کودکی، مانند مرگ یکی از اعضای خانواده
• سابقه حوادث آسیب زا در دوران کودکی، مانند سوء استفاده
• گاهی اوقات یک تغییر قابل توجه در زندگی، مانند طلاق یا ترک خانه و رفتن به دانشگاه توسط فرزند، می تواند باعث ایجاد اضطراب جدایی در بزرگسالی فرد شود. شما همچنین برای دریافت نوبت مشاوره خانواده می توانید از اطلاعات تماس مندرج در همین وب سایت استفاده فرمائید.

اضطراب جدایی در بزرگسالان در مقایسه با کودکان

اضطراب جدایی بخشی طبیعی از رشد کودکان شش ماه تا سه سال است. هنگامی که علائم تا اواخر دوران کودکی ادامه یابد، ممکن است کودک شما مبتلا به اختلال اضطراب جدایی تشخیص داده شود.

اگر اضطراب جدایی تا بزرگسالی ادامه یابد، اختلال اضطراب جدایی بزرگسالان تشخیص داده می شود. علائم اختلال اضطراب در کودکان و بزرگسالان مشابه است. برای کودکان، اضطراب جدایی اغلب با ترس یا اضطراب شدید در مورد دوری از والدین یا مراقبان همراه است. این باعث می شود کودک تمایل کمتری برای شرکت در رویدادها یا تجربیات اجتماعی داشته باشد، مانند گذراندن شب در خانه دوست یا رفتن به کمپ تابستانی. برای بزرگسالان، اضطراب دوری از فرزندان یا همسر است. به جای مدرسه، عملکرد کاری یا سایر مسئولیت ها ممکن است دچار اختلال شود. چنانچه نیاز به ویزیت یک روانشناس در تهران داشتید می توانید از اطلاعات تماس همین صفحه استفاده کنید.